Estraloque

Esborrexo nas gadoupas dos teus beizos

cando o termo maldito,

lembranza inerte e testemuña das lousas do tempo,

emana en cada fonema coma un flegmático veriño,

condenándome, por sempre, por mor do meu sangue,

a ser a Medea do teu apólogo baldío.

Degaxo, paseniño, a luz do sol sobre a auga xélida do teu mar,

bambeando na pegañenta tea de promisións,

fiucega ante a alfa que precede a treboada,

ante a sentenza inicua da egrexia meiga convertida en voaxa.

Bafexo o ar das túas mans estériles azamelando a vida,

cravando as unllas nas engurras que enfeitan os ollos

mentres os ocasos mortos arrolan, velaíño,

o degoxo da salagre palabra.

E río.

Perdida.

Mentres as labaradas morden os pés da filla de Idia,

os meus pés,

na eterna noite de xuño.

Veronica Pousada Pardo. En Fundido en malva. Wanceulen Ed. 2019