4 poemas de A MULLER SINFONÍA de CLAUDIO RODRÍGUEZ FER

NIN DEUS NIN AMO

cette parole de prophète,

je la revendique et vous souhaite

ni dieu ni maître

Léo Ferré, “Ni dieu ni maître”^*

A inmensidade sempre

sen deus nin amo.

O aire, a terra, o mar,

sen deus nin amo.

O tigre de Bengala,

sen deus nin amo.

As ideas, o libre pensamento,

sen deus nin amo.

Proudhon, Bakunin, Kropotkin,

sen deus nin amo.

A paixón, o amor, o sexo,

sen deus nin amo.

Emma Goldman,

sen deus nin amo.

Vindicación proletaria,

sen deus nin amo.

Buenaventura Durruti,

sen deus nin amo.

Insubmisión á tiranía,

sen deus nin amo.

Salvador Puig-Antich,

sen deus nin amo.

Educación libertaria,

sen deus nin amo.

Ferrer i Guàrdia,

sen deus nin amo.

Liberación do individuo,

sen deus nin amo.

Ricardo Mella,

sen deus nin amo.

Respirar o aire libre ata o máis fondo do fondo

sen deus nin amo.

Porque cando o poder é o obstáculo,

anarquía.

Porque cando o poder é o obstáculo para lograr a máxima expresión da orde,

anarquía.

Porque cando o poder é o obstáculo para lograr a máxima expresión da orde existe unha palabra:

anarquía.

Porque cando o poder é o obstáculo para lograr a máxima expresión da orde existe unha palabra sen deus nin amo:

anarquía.

Liberdades, xustizas,

sen deus nin amo...

Amores, desexos,

sen deus nin amo...

Poesía só sempre

sen deus nin amo...

E cando a poesía se fai música,

anarquía.

Ten un lagarto pintado,

anarquía.

Non son de aquí nin son de alá,

anarquía.

Quero verte danzar,

anarquía.

Colle un camiño salvaxe,

anarquía.

Quérote libre, pero non miña,

anarquía.

Despois de que eu faga TILT! e isto faga BOING!

anarquía.

Coa súa cara de Marilyn,

anarquía.

Ouh nena, ti es tan viciosa,

anarquía.

E o lagarto dálle ao rabo,

anarquía.

Porque te amo

sen deus nin amo.

A intensidade sempre

sen deus nin amo.

Sen deus nin amo

nin deus nin amo.

Nin deus nin amo,

nin deusa nin ama,

nin sucedáneos.

* O poema “Nin deus nin amo” toma o título da canción “Ni dieu ni maître”, de Léo Ferré, mais incorpora tamén descargas alusivas ás cancións “A saia da Carolina”, de tradición popular galega; “No soy de aquí”, de Facundo Cabral; “Voglio vederti danzare”, de Franco Battiato; “Walk on the wild side” e “Vicious”, de Lou Reed; “Libre te quiero”, de Agustín García Calvo e Amancio Prada, e “Comic strip”, de Serge Gainsbourg.

COMO UN CANTO RODADO

(FLOTANDO NO VENTO)

like a complete unknown,

like a rolling stone?

Bob Dylan, “Like a rolling stone”

                                   the answer is blowin' in the wind

Bob Dylan, “Blowin' in the wind”

A Sixto Aguirre Garín

e a todos os estudantes asasinados

polo franquismo dende 1936

Esquecín os nomes de todos os reis godos,

os máis de cen símbolos químicos

da táboa periódica dos elementos perigosos,

os dezanove modos válidos do siloxismo inútil,

os principios fundamentais do movemento inmóbil,

apenas me lembro do principio de Arquímedes

ou do teorema de Pitágoras

cando o poder nos ocupa desaloxando

aos libres hipotenusa arriba,

mais non esquecín nunca

os solidarios nomes estudantes

de Carlos González Martínez

e Arturo Ruiz García simplemente,

suspendidos a tiros para sempre

no Madrid en transición á nada,

flotando no vento da historia,

como un canto rodado.

Esquecín o título de todos os cadros

dos artistas de cámara e de corte,

pero non o que poñía a pintada

que non puido terminar baleado

Francisco Javier Verdejo Lucas

cal poema escrito contra un muro

de Almería candealmente inconcluso,

flotando no vento da historia,

como un canto rodado.

Esquecín o referendo que aprobou

a reconversión do franquismo

dende dentro da caverna,

pero non que ese mesmo día

foi reprimida en Madrid a disidencia

de Ángel Almazán Luna, morto

a golpes de uniformado poste,

flotando no vento da historia,

como un canto rodado.

Esquecín a nomenclatura das néboas

e o nivel de humidade dos aerosois,

pero aínda me fai chorar o fume do bote

policial que matou a María Luz Nájera

manifestándose sen antes repasar

o exame de meteoroloxía fascista

con risco de precipitación de gases,

flotando no vento da historia,

como un canto rodado.

Esquecín antes o nome das illas

canarias que o dos canarios

Bartolomé García Lorenzo

e Javier Fernández Quesada

ou o das provincias vasconavarras

que o de Javier Escalada Navaridas

e José Luis Aristizabal Lasa,

pero nunca que os mataron nelas;

por iso digo os nomes e os lugares

que os fan un a un revivir únicos

como en min cada un deles segue sendo,

flotando no vento da historia,

como un canto rodado.

Esquecín as armas e os uniformes

dos sanguinarios lacaios da Ditadura,

pero nin por un momento arrebolado

a Enrique Ruano voando dende a fiestra

mentres comía sirenas e bebía bengalas

como todos aqueles alumnos de esperanza

que xa eran profesores de futuro,

flotando no vento da historia,

como un canto rodado.

Que absurdo non ter morto con vós,

poetas sen rima e sen medida,

eu que puiden ser calquera

se o azar non quixese

que escribise este poema,

flotando no vento da historia,

como un canto rodado.

Acaso eles foron os verdadeiros poetas

do meu tempo, para sempre

flotando na nosa memoria,

como cantos rodados,

onde o fascio nunca tivo dominio.

EU SON GREGA

Prends le risque

“Je suis grecque”,

na voz de Melina Mercouri

Nacín

grega.

Malia que nacese

nas aforas

do pensamento da cidade,

como a poesía nun risco.

Malia que se combata

a miña condición de Antígona.

Malia que se ignore

que son Lisístrata exiliada.

Malia que se ocupen

globalmente

o chan e o pensamento de Grecia.

Eu

son

grega.

Son

Afrodita

pensante.

E porque non teño ningunha nacionalidade,

porque precisamente son e non teño,

son grega.

AMOR VITAL

(ABANDONADE O PODER)

Messieurs les Présidents,

si vous aimez votre Peuple,

quittez le Pouvoir

Tiken Jah Fakoly, “Quitte le Pouvoir”

Ela regaloume un lunar.

Eu apenas puiden ofrecerlle o mundo.

Ela abriume pouco a pouco toda unha vida.

Eu apenas lle entreguei todas as miñas.

Din que non se pode vencer o mal,

din que non se pode ser feliz,

din que existe a morte

seguramente porque non te coñecen.

Que proben a quererte, vida.

Que proben a saberte rula

e amarán coma min a liberdade,

que proben a concibirte lique

e coñecerán a lealdade para sempre,

que proben a entenderte ioga, reggae,

caixa de música, calidoscopio, iris,

caracoliño azul, aleph, cronopio,

vertixe, herba, cometa, libro aberto,

que proben a chamarte verde

ou paz interior en todas as linguaxes,

que proben a admirar unlla, pé, perna,

nocello, sofraxe, coxa, glúteo, respectando

o dereito natural á independencia

de cada partícula de vida e de poesía

do teu corpo e da túa mente subversivos.

Porque así todos os poderes do planeta

abandonarán os últimos dominios

definitivamente liberados

polo amor vital.

 CLAUDIO RODRÍGUEZ FER. A MULLER SINFONÍA.